Country doet me niks. Geen hol. Het raakt me niet. Ik word er niet vrolijk van. Het doet me denken aan duffe polyvalente zalen vol linedancers. Tot eergisteren.
Eergisteren speelde immers Daniel Romano in Trix. De zaal was grotendeels gevuld met 40-plussers, maar per toeval was ik er ook. En jongens toch. Wat een strakke set! Wat een muzikant! Wat een energie! Wat een coole band! Wat een sfeer! Wat een gitaar! Wat een sound! Wat een ellende! En hmmm, die Sad Machine.
Daniel Romano – onthoud die naam. Een oude twintiger die zingt over de pijn van het leven. Zelfuitgeroepen King of Mosey. Volledig in jeans. Geflankeerd door zingende zusjes. En een Gretsch die bengelt aan een zelfgegraveerde lederen gitaarstrap. Toegegeven, bij Daniel Romano is ook het strikje rond de verpakking van tel. Maar marketing of niet, ik geloofde elke noot en elk woord.
Daniel Romano speelt op 11 oktober in N9 in Eeklo. Gaan!