’t leven

Lieve jongen, dat wel, die brillenverkoper. En overtuigend. “Dat fluogroen staat je beeldig.” *knipoog*

Stond ik daar met bedenkelijke blik in de spiegel te loeren naar wat mijn nieuwe look zou worden. Fluogroen zeg. Wie had ooit gedacht dat zulks bij mij zou passen. Maar als de verkoper het zegt, dan zal het wel zo zijn.

Bestelbon opgemaakt. Nog even de afstand tussen de ogen meten. Zet u even. En plots kreeg ik het koud en warm. Die lieve jongen wilde mij een groene bril verkopen. Wat zeg ik? Aansmeren begot! Fluogroen, stel je voor zeg. Ze moesten er gewoon vanaf wellicht! Lag al sinds 2001 in de winkel! Foutieve bestelling door de millenniumbug! Zoiets moest het zijn.

“Kan ik toch nog eens de bril zien die ik eerst zelf gekozen had?”

Bestelbon stukgescheurd. Nieuwe bestelbon opgemaakt. De lieve jongen sip. Ik blij.
Voortaan kan ik weer elk lichaamsdeel zien. Spekvriend, vanaf heden met bril.

Aan de dienster in’t Zeezicht wiens dienblad ik uit haar handen sloeg:

Normaal gezien doe ik nooit turnoefeningen op café. Het was de eerste en de laatste keer. Beloofd.

Zonde van de koffie. Sorry voor de vlekken.

Het was al lang geleden dat iemand nog eens een gevatte opmerking maakte over mijn aërodynamische lichaam. Maar die avond was het prijs.

Er bestaat een woord voor mensen zoals gij.
Leptosoom.

Ongevraagd, ongehoord en ongemanierd. Mooi.

Leptosoom dus. Volgens ene Ernst Kretschmer betreft het een lang en tenger lichaamstype dat onlosmakelijk verbonden is met enkele populaire karaktereigenschappen: beschouwend, introvert en lichtjes schizofreen. Zeer herkenbaar allemaal. Volgens diezelfde heer Kretschmer zouden atletisch gebouwde types pathologisch verbonden zijn met epilepsie. Boeiend.

Welnu, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik enkele dagen geleden op de grond gevallen ben en hevig moest schuimbekken. Daarom durf ik voorzichtig opperen dat ik thuis hoor in beide categorieën.

Met mijn lepto-atletisch lijf.

Kerels die bulderlachen bij een potentiele grap en die elk gespreksonderwerp afsluiten met een high five. Ze bestaan.

Sommige mensen zijn rare vogels.

Naar de bakker in Tielen geweest vandaag. Of all places.  En ik ga dat meer doen, want bakkerspraatjes in de Kempen zijn en blijven een lust voor het oor.

– Aah Josée sé, wa moete hemme?
– Doe mer een groewet wit gesneje en vijf koffiekoeke. Zeker twieje van die virkante meej chocolat en de rest meude zelf kieze. En doe ok mer zo’n vlaaike meej eerbezze.
– Ge hét groewet volk meegebrocht zienik?
– Da’s ozze klensten al!
– Amai diejen is groewet geweure. En doetem et goe op’t school?
– Jaja, en mer goe ok want hij wil later iet aarig weurre.
– Oeioei. Wa wiltem dan weurre?
– Ozze klenne wil acteur weurre. He klenne?

(De jongen schudt van ja.)

– En kunde da veur lejeren ok of wa?
– Jaja, in’t Graf kunde Podiumkunste doen en derna muttem dan n’r Antwerrepe.
– Oeioei, naar Antwerrepe… zietem da zitte? Seg, en diejander?
– Ozze greutste diejen is ne keer blijve zitte en dieje zit naa in de moderne. En dieje wil iet doen meej taale. En os fieke wil kinderpsycholoog weurre want ze kan goe mé kleinmannen om.
– Allej, allemaal iet anders dan. Zes euro dettig ist.

(Josée betaalt.)

– Salu he. En de groeten aan de Patrick.