Onlangs las ik in de krant dat ‘de Telecaster van Bob Dylan’ geveild is. Dan wil ik natuurlijk weten wat voor een Telecaster dat is! Want dat staat niet vermeld in de huis-tuin-en-keukenkranten. Meer zelfs: de gitaar was niet van Dylan, maar van Robbie Robertson – de gitarist van The Band.
…De Telecaster van Dylan (die niet van Dylan was) Meer lezen »
Een tweedehands Vox AC30 gezien? En kriebelt het om die amp te kopen? Zeker doen! Het zijn fantastische versterkers. Maar voor je de geldlade open trekt, houd je best een paar zaken in de gaten. Want niet elke Vox is even veel waard. Waar moet je op letten als je een vintage Vox AC30 koopt?
…Hoe koop je een vintage Vox AC30? Meer lezen »
Een helmpje en een kinderfiets onder het voorwiel van een lichte vrachtwagen. Het kind anderhalve meter achter dat wiel. Luid geschreeuw van de moeder. Ik voelde mijn hart breken van machteloosheid toen ik vanmorgen het kruispunt van de Kroonstraat op fietste. Het onmiddellijke besef dat er niets meer te redden viel.
Een vijftiental mensen stond rond de vrachtwagen, aan de grond genageld, met beide handen voor de mond. Twee vrouwen probeerden de moeder van het aangereden kind weg te houden. Dat lukte niet goed. Ik zette mijn fiets tegen een boom, liep naar de moeder en nam haar schouders vast. Ze schopte, sloeg, krijste, trok aan haar haren, liet zich op de grond vallen. “My baby. My baby.”
Eerst kwam de ziekenwagen toe, dan de MUG, dan de brandweer. Erg snel na elkaar. Het kind werd in de ziekenwagen gelegd. Dokters reanimeerden het jongetje van vijf. De moeder liep naar de ambulance om daar hulpeloos in tranen uit te barsten. Twee brandweermannen ontfermden zich over haar. Ik nam mijn fiets en reed opnieuw naar huis. Later las ik in de krant dat het jongetje overleden was.
Vandaag stond de tijd de hele dag stil. Ik dacht aan dat kind, de moeder, de andere kinderen van het gezin. Aan de vader. Ze reden gewoon met de fiets naar school, zoals ik ook elke dag doe met mijn twee kinderen. Helmpje op. Fluovestje aan. Stoppen aan het kruispunt. De gedachte dat het net zo goed mijn kinderen kan overkomen is hartverscheurend. Niemand zou dit mogen meemaken.
Ik weet niet wie je was, jongen, maar ik ga nog heel vaak aan jou denken.
De hartverscheurende gedachte dat het ook mijn kinderen kan overkomen. Meer lezen »
Het was vandaag weer van dat:
Bij ons in de buurt wordt de lentepoets steeds vakkundig georganiseerd door Ghislaine. Dit jaar geholpen Mohammed en Steven. De aanpak: een persoonlijk bezoek enkele weken vantevoren en handgeschreven instructies in alle brievenbussen vlak voor de lentepoets. Ge zoudt voor minder meedoen.
Vanmorgen, klokslag 10 uur, kregen de kinders een borstel en een emmer met sop in hun handen om de stoep te schrobben. De papa hielp ook wat mee. Kleine meisjes vinden poetsen extreem leuk blijkbaar. Kleine jongens iets minder. Alhoewel:
– “Ik vind het NIET leuk!”
– “Geef de borstel dan maar terug aan mij.”
– “NEE, het is MIJN borstel van de lentepoets.”
En dan nog een uur staan schrobben. Raar.
Awel, ik vind dat echt tof, de lentepoets. De stoep proper. De buren nog eens gezien. Nieuwe plantjes aan de gevel. De kinders content. De vader ook.
Wilt ge een geschenk opsturen met de post. Laat ge u adviseren in een postkantoor. Blijkt dat een ‘bpack 24h mini’ de ideale manier is om het geschenk snel en efficiënt ter plaatse te krijgen. Aanhoort ge alle troeven: een levering op de volgende werkdag en een formaat dat perfect in de brievenbus past.
Verstuurt ge dus zo’n bpack mini. Track’n’tracet ge na twee werkdagen het pakket. Stelt ge vast dat het nog niet is aangekomen. Zit ge met veel vragen. Duurt een werkdag langer in de Paasvakantie? Werkt het pakket niet goed mee? Belt ge dus naar de klantendienst. Zit het geschenk blijkbaar vast bij het sorteercentrum. Noemen zij dat ‘overmacht’ en ‘echt vervelend zeg’.
Track’n’tracet ge de volgende dag opnieuw de zending. Heeft de postbode niet het pakket, maar een ‘bericht’ achtergelaten. Zit ge opnieuw met veel vragen. Betreft het een kabouterbrievenbus? Is het pakket onderweg gegroeid? Komt ge tot het akelige besef dat de bestemmeling nu zelf om het geschenk naar het postkantoor moet lopen. Vloekt ge. En hard.
Troeven van keske schiet. On the plus side: spanning verzekerd! Sj.
Troeven van keske schiet. Meer lezen »
Beste jobstudent,
Je hebt het goed gezien: op onze afdeling is slechts één zittoilet voor mannen. Het systeem is vrij simpel: als het bolletje van het slot op de deur rood gekleurd is, dan probeert er iemand kaka te doen. Vandaag was ik dat. Je hoeft dan niet te kloppen. Het bolletje spreekt voor zich. Als het toilet bezet is, dan kom je gewoon een kwartier later terug. Dàt is de regel die al jaar en dag probleemloos toegepast wordt op deze werkvloer.
Maar niet jij. Nee, jij vindt het nodig om vanaf de eerste dag die ene ongeschreven regel aan de laars te lappen. Beetje voor de deur staan wachten en al. Beetje staan aandringen. Beetje staan kloppen. Nooit gehoord van op’t gemak?
Laat mij duidelijk zijn, knul: luid staan kuchen wordt niet gewaardeerd. Zenuwachtig fluiten ook niet. Schuifelen evenmin. Met de vingers op de kleingeldbroekzak trommelen helpt ook niet. En een tweede keer kloppen is absurd. Als degene die “bezet” riep, nog niet buitengekomen is, zit die nog steeds op de pot. Zelfs na tien minuten. En o! Kijk nu toch! Dat bolletje is nog altijd rood.
Vanmiddag heb ik geen kaka kunnen doen. Het kwam niet. Wie zijn schuld is dat? Die van jou, jobstudent. Die van jou. Ik hoop van harte dat er een gigantisch remspoor in uw onderbroek staat. En dat de paasvakantie snel voorbij is.
misnoegde groet,
spekvriend
Het bolletje spreekt voor zich. Meer lezen »