oorsmeer

Veel beter dan dit wordt muziek niet: The Weight, van The Band uit The Last Waltz.

The Weight is één van mijn all time favorites, maar deze versie met the Staple Singers is bloedstollend mooi. Ik heb een zwak voor Mavis en Pops.

https://www.youtube.com/watch?v=sjCw3-YTffo

Ziet! Tatiana loopt door mijne Seefhoek op TV. Meer zelfs, ze start in mijn voortuin: op ’t Schoolplak. Het plein dat op papier niet eens echt bestaat. Tourist Lemc, daarentegen, die bestaat wel echt. En ik ben daar blij om. Heel blij.

(Als de video moeilijk doet: alhier een rechtstreeks linkske naar de FB pagina van Café Corsari)

Mijn kinders groeien op in dieje Seefhoek. In die multiculturele school, in die straten en op die pleinen. Omringd door armoede, onverstaanbare talen en vreemde culturen. En terwijl misschien heel wat mensen zich afvragen of dat wel een goed idee is, of die kinders dan niets tekortkomen, of ik ze dan geen kansen ontneem, besluipt mij zelden die twijfel. De vrienden van mijn kinderen heten Meryem, Koutar, Roos, Younes, Abdul Malik, Kwint, Max, Insaf, Mira. Ze maken geen onderscheid en vellen geen oordeel. Dat is wat ze hier leren.

Tourist Lemc groeide ook hier op. Erkent de problemen en de zwaktes, maar is vooral ook trots op de sterktes van de Seefhoek. Zoals het hoort. Ge merkt, ik ben fan. Zowel van hem als van de wijk.

Soundtrack: Verhalen van de wijk – Tourist Lemc

Zwijgzame frontman. Samples. Drums. Electronica. Gitaar.
Veel meer woorden hoef ik er niet aan vuil te maken. Go!

Check ook de live performance op KEXP.

Ge gaat wild tekeer, Courtney, op uw eerste langspeler. Om van de eerste single van de plaat nog maar te zwijgen. Die voelt aan als een smak in mijn gezicht. En goh, wat houd ik van smakken in mijn gezicht.

Courtney Barnet. Wild dier. Vertel mij uw verhaaltjes, allemaal.

Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit. Te koop in de betere platenzaak.

Country doet me niks. Geen hol. Het raakt me niet. Ik word er niet vrolijk van. Het doet me denken aan duffe polyvalente zalen vol linedancers. Tot eergisteren.

Eergisteren speelde immers Daniel Romano in Trix. De zaal was grotendeels gevuld met 40-plussers, maar per toeval was ik er ook. En jongens toch. Wat een strakke set! Wat een muzikant! Wat een energie! Wat een coole band! Wat een sfeer! Wat een gitaar! Wat een sound! Wat een ellende! En hmmm, die Sad Machine.

Daniel Romano – onthoud die naam. Een oude twintiger die zingt over de pijn van het leven. Zelfuitgeroepen King of Mosey. Volledig in jeans. Geflankeerd door zingende zusjes. En een Gretsch die bengelt aan een zelfgegraveerde lederen gitaarstrap. Toegegeven, bij Daniel Romano is ook het strikje rond de verpakking van tel. Maar marketing of niet, ik geloofde elke noot en elk woord.

Daniel Romano speelt op 11 oktober in N9 in Eeklo. Gaan!

Er zijn soms van die nummers waarvan ge denkt dat ge het niet goed weet, of ge het nu goed of slecht vindt. Nummers die ge dan nog maar eens beluistert, en nog eens, en nog eens, omdat ge twijfelt. Dan plots komt het besef dat ge de nummers al zo vaak gehoord hebt, dat het lijkt alsof ge ze al jaren kent. En dus moet het wel goed zijn.

Er zijn ook soms van die nummers waarvan ge meteen weet dat het topschijven zijn. Zoals deze twee:

Wachten duurt lang:

Opa’s Volvo:

De Ministers van de Noordzee hebben een cd. Vol nummers. Kopen die handel.