muziek

Oorsmeer – Daniel Romano

Country doet me niks. Geen hol. Het raakt me niet. Ik word er niet vrolijk van. Het doet me denken aan duffe polyvalente zalen vol linedancers. Tot eergisteren.

Eergisteren speelde immers Daniel Romano in Trix. De zaal was grotendeels gevuld met 40-plussers, maar per toeval was ik er ook. En jongens toch. Wat een strakke set! Wat een muzikant! Wat een energie! Wat een coole band! Wat een sfeer! Wat een gitaar! Wat een sound! Wat een ellende! En hmmm, die Sad Machine.

Daniel Romano – onthoud die naam. Een oude twintiger die zingt over de pijn van het leven. Zelfuitgeroepen King of Mosey. Volledig in jeans. Geflankeerd door zingende zusjes. En een Gretsch die bengelt aan een zelfgegraveerde lederen gitaarstrap. Toegegeven, bij Daniel Romano is ook het strikje rond de verpakking van tel. Maar marketing of niet, ik geloofde elke noot en elk woord.

Daniel Romano speelt op 11 oktober in N9 in Eeklo. Gaan!

Oorsmeer – Daniel Romano Meer lezen »

Oorsmeer – De Ministers van de Noordzee

Er zijn soms van die nummers waarvan ge denkt dat ge het niet goed weet, of ge het nu goed of slecht vindt. Nummers die ge dan nog maar eens beluistert, en nog eens, en nog eens, omdat ge twijfelt. Dan plots komt het besef dat ge de nummers al zo vaak gehoord hebt, dat het lijkt alsof ge ze al jaren kent. En dus moet het wel goed zijn.

Er zijn ook soms van die nummers waarvan ge meteen weet dat het topschijven zijn. Zoals deze twee:

Wachten duurt lang:

Opa’s Volvo:

De Ministers van de Noordzee hebben een cd. Vol nummers. Kopen die handel.

Oorsmeer – De Ministers van de Noordzee Meer lezen »

Een Sonos gekocht. Want het oor wil ook wel wat.

Languit en volgeschuimd in bad terwijl de laptop op een stoeleke muziek stond te shuffelen; dat was het moment waarop ik dacht: dit kan zo niet langer, ik wil deftig muziek beleven in mijn badkamer. Dus ging ik op zoek naar een speaker, met slechts een paar eisen: goed geluid, wall mountable en draadloos. En o ja, nog twee bijkomende wensen: goede looks en betaalbaar.

In de woonkamer gebruik ik Airplay om muziek te streamen en ben daar vrij content van. Zolang mijn laptop in de living blijft staan, speelt dat zonder haperen. Een extra speaker met Airplay zou dus logisch zijn. Alleen, dat bestaat blijkbaar niet met al mijn eisen. Draadloze speakers genoeg, maar ze zijn zelden wall mountable, zijn vaak matig van kwaliteit, heel lelijk of heel duur. Het werd mij vrij snel duidelijk dat ik een compromis moest sluiten.

Dus: ik koos een Sonos Play:1.

Een Sonos gekocht. Want het oor wil ook wel wat. Meer lezen »

De kweetniehoeveel van de jaren ’90

Ik was 18 in 2000. Dat zegt wel wat over mijn jaren ’90. Dus als er lijstjes verschijnen, wil ik meedoen. Geen nummers, want dat zijn er teveel om op te noemen. Albums is misschien makkelijker, want in de jaren ’90 kochten we platen die we van voor naar achter konden meezingen. Ongeveer elk klassiek nineties album staat in de kast. Eigenlijk ook teveel om op te noemen.  Maar toch een poging: vijf favorieten. Op alfabet!

Beck – Odelay

Ongetwijfeld één van de coolste albums ooit gemaakt. Beck, niet alles wat die jongen deed en doet, vind ik tof. Maar déze plaat? Manmanman. De samples. De toetsen. De turntables. De gitaren. De mondharmonica. De geflipte teksten. De overstuurde microfoon. Alles door elkaar. Bottles and cans and just clap your hands and just clap your hands.

De kweetniehoeveel van de jaren ’90 Meer lezen »

De wonderlijke herontdekking van de platenspeler

Het moet een jaar of tien geleden zijn. Na een memorabele tijd op kot verhuisde mijn platenspeler naar de zolder van mijn ouders om daar te blijven staan. Tot voor kort. Onder een dikke laag stof vond ik hem terug, mijn krakkemikkige Realistic, naast twee dozen vol oude platen. Een bijeengesprokkelde verzameling 33’s en 45’s van mezelf, van mijn vader en van mijn grootouders.

Ik nam alles mee naar huis. Cinch rood. Cinch wit. Aarding. Check. Versterker luid.
En dan, na wat gekraak, klonk uit de luidsprekers:

The last that ever she saw him
Carried away by a moonlight shadow

Instant kippenvel. En niet alleen bij mij. Mijn zoon. Mijn dochter. Ze zijn er zot van.

plaatjesdraaien

Het kraakt hier hevig in huis. Wat wil een mens nog meer.
Wat wil een mens in godsnaam nog meer.

De wonderlijke herontdekking van de platenspeler Meer lezen »