spekvriend

Roman Mars – als de vlag de lading dekt

/ design, respek / Laat een reactie achter

Roman Mars is het brein achter 99% invisible. Met zijn radioshow neemt hij luisteraars mee naar een wonderlijke wereld van design en architectuur: vaak onzichtbaar, maar doelgericht ontworpen. En hij doet dat zo goed, dat je bij het luisteren opgeslorpt wordt door zijn verhalen; tijd en ruimte vergeet alsof je op een andere planeet zit.

In onderstaande Ted Talk heeft Roman Mars het over vexillologie, vlaggenkunde voor de vrienden. Niet boeiend denkt ge? Toch wel, kijkt maar eens:

Gouden tip: steekt ne keer Roman Mars in uw oren in plaats van Evy Gruyaert als ge uw rondje in het park gaat lopen. Geen beat die uw onderstel krampachtig probeert te volgen, wel steengoede verhalen. Zeer ontspannend.

Uren luisterplezier te downloaden op 99percentivisible.org. Doen!

Roman Mars – als de vlag de lading dekt Meer lezen »

Verhalen van de wijk, mijne Seefhoek.

/ muziek, oorsmeer / Laat een reactie achter

Ziet! Tatiana loopt door mijne Seefhoek op TV. Meer zelfs, ze start in mijn voortuin: op ’t Schoolplak. Het plein dat op papier niet eens echt bestaat. Tourist Lemc, daarentegen, die bestaat wel echt. En ik ben daar blij om. Heel blij.

Onbekend is onbemind, en daar willen we Vlaanderen Vakantieland-gewijs iets aan doen: leer de Seefhoek kennen van Tourist Lemc!

Posted by Café Corsari on maandag 4 mei 2015

(Als de video moeilijk doet: alhier een rechtstreeks linkske naar de FB pagina van Café Corsari)

Mijn kinders groeien op in dieje Seefhoek. In die multiculturele school, in die straten en op die pleinen. Omringd door armoede, onverstaanbare talen en vreemde culturen. En terwijl misschien heel wat mensen zich afvragen of dat wel een goed idee is, of die kinders dan niets tekortkomen, of ik ze dan geen kansen ontneem, besluipt mij zelden die twijfel. De vrienden van mijn kinderen heten Meryem, Koutar, Roos, Younes, Abdul Malik, Kwint, Max, Insaf, Mira. Ze maken geen onderscheid en vellen geen oordeel. Dat is wat ze hier leren.

Tourist Lemc groeide ook hier op. Erkent de problemen en de zwaktes, maar is vooral ook trots op de sterktes van de Seefhoek. Zoals het hoort. Ge merkt, ik ben fan. Zowel van hem als van de wijk.

Soundtrack: Verhalen van de wijk – Tourist Lemc

Verhalen van de wijk, mijne Seefhoek. Meer lezen »

De hartverscheurende gedachte dat het ook mijn kinderen kan overkomen.

/ 't leven / Laat een reactie achter

Een helmpje en een kinderfiets onder het voorwiel van een lichte vrachtwagen. Het kind anderhalve meter achter dat wiel. Luid geschreeuw van de moeder. Ik voelde mijn hart breken van machteloosheid toen ik vanmorgen het kruispunt van de Kroonstraat op fietste. Het onmiddellijke besef dat er niets meer te redden viel.

Een vijftiental mensen stond rond de vrachtwagen, aan de grond genageld, met beide handen voor de mond. Twee vrouwen probeerden de moeder van het aangereden kind weg te houden. Dat lukte niet goed. Ik zette mijn fiets tegen een boom, liep naar de moeder en nam haar schouders vast. Ze schopte, sloeg, krijste, trok aan haar haren, liet zich op de grond vallen. “My baby. My baby.”

Eerst kwam de ziekenwagen toe, dan de MUG, dan de brandweer. Erg snel na elkaar. Het kind werd in de ziekenwagen gelegd. Dokters reanimeerden het jongetje van vijf. De moeder liep naar de ambulance om daar hulpeloos in tranen uit te barsten. Twee brandweermannen ontfermden zich over haar. Ik nam mijn fiets en reed opnieuw naar huis. Later las ik in de krant dat het jongetje overleden was.

Vandaag stond de tijd de hele dag stil. Ik dacht aan dat kind, de moeder, de andere kinderen van het gezin. Aan de vader. Ze reden gewoon met de fiets naar school, zoals ik ook elke dag doe met mijn twee kinderen. Helmpje op. Fluovestje aan. Stoppen aan het kruispunt. De gedachte dat het net zo goed mijn kinderen kan overkomen is hartverscheurend. Niemand zou dit mogen meemaken.

Ik weet niet wie je was, jongen, maar ik ga nog heel vaak aan jou denken.

De hartverscheurende gedachte dat het ook mijn kinderen kan overkomen. Meer lezen »