admin

Kom ik net goedgezind van een familiefeest met mijn kinderen. Rustig bollend op een typisch Kempische tweebaansweg. Springt er ineens een grote loslopende hond voor de auto. Drie panikerende tieners en hun ouders staan langs de kant van de weg met hun handen voor de mond of op het hoofd. Roepend, gillend, tierend. Verbijsterde blikken die je nooit vergeet.

Ik gooi alles dicht, hoor een luide doffe klap en sta stil. Godverdomme. De hond loopt mankend verder. Ik zet mijn auto langs de kant van de weg -vier pinkers op- en stap uit. Wat verder zie ik één van de kinderen het dier bij zijn nekvel pakken. “Is de hond oké?” vraag ik.

En dan komt het besef: stel dat één van die kinderen achter de hond aanliep. Of stel dat ik geen ABS had. Of stel dat mijn kinderen niet goed vastgeklikt waren. Of stel dat er een andere auto dicht achter mij reed.

Jongens toch. Het mistlicht van mijn auto hangt eruit, er is wat schade aan de bumper en ocharme die onfortuinlijke hond. Maar jongens toch, ben ik blij dat het dat maar is.